فرهنگ تخصصی اصطلاحات ادبی فارسی انگلیسی
Transition- verse
گریزگاه
Trilogy
تریلوژی، تراژدی سه تائی
Triple rhyme
قافیه سه بخشی
Triplet
ثلاثه
Tritagonist
بازیگر سوم، شخصیت سوم
True acrostic
(نک. توشیح)
Tudor period
دوران تیودور
Type- character
شخصیت نوعی
Understatement
(نک. اغراق)
Unintrusive narrator
راوی بیطرف
Unity
وحدت
Universality
کلیت و جامعیت
Unreliable narrator
راوی اغفالگر
Utopian literature
ادبیات آرمانشهر، ادبیات مدینه فاضله
Ut picture poesia
شباهت شعر و نقاشی
Vehicle
بردار (نک. تشبیه)
Verbal irony
آیرونی کلامی یا طعنه (نک. آیرونی)
Verisimilitude
حقیقت نمائی، حقیقت مانندی
Verse
بیت
Verse paragraph
پاراگراف شعر (نک. شعر سپید)
Verse- libre
شعر آزاد
Viewpoint
زاویه دید
Voice
رأی
Wit
مطایبه مطایبت
Witticism
مطایه، مطایبت
Word accent
تکیه کلامی (نک. ضرب)
Wrenched accent
تکیه پیچشی
zeugma
جمع
polyphony
چند صدایی
همچنین بخوانید : دال و مدلول چیست ؟
منبع: ایران ترجمه
—
رُمان یا داستان بلند[۱] (به انگلیسی: Novel)،[یادداشت ۱] متنی روایتگر و داستانی است که در قالب نثر نوشته می‌شود. در قرن هجدهم کلمهٔ «رمان» بیشتر برای اشاره به قصّه‌های کوتاه در مورد عشق و توطئه به کار می‌رفت. در ۲۰۰ سال اخیر رمان تبدیل به یکی از مهم‌ترین اشکال ادبی شده‌است.
کلمهٔ «رمان» از زبان فرانسوی وارد زبان فارسی شده‌است. رمان در فارسی قالب ادبی مدرنی به شمار می‌رود.
تاریخچه
در اصل کلمهٔ رمان، بیانگر زبان پیشین و عامیانهٔ فرانسویان بود که در مقابل زبان لاتین، زبان عالمانه و ادبی آن روزگار، قرار داشت. ضمناً به آثار ادبی منظوم از نوع داستان‌های تخیلی و ساختگی که به زبان رومیایی (رمان) کتاب شده بود نیز اطلاق می‌شود. نظیر رمان‌های حاوی اوضاع و احوال شوالیه‌ها یا رمان‌های سازگار و متناسب با نزاکت و تعلیم و تربیت. رمان در مورد همهٔ آن چیزهایی گفته می‌شود که مربوط به تمدن، هنر و مخصوصا زبان‌های آن ردیف از کشورهایی است که از قرن پنجم تا قرن دوازدهم میلادی تحت سیطرهٔ مادی و معنوی رومی‌ها بودند. از میان زبان‌های رمان می‌توان فرانسوی، ایتالیایی، اسپانیایی، رومانیایی و پرتغالی را نام برد. در قرون وسطی رمان به زبان ادبی شمال فرانسه و از ۱۰۶۶ میلادی به زبان ادبی انگلستان نیز اطلاق می‌شده‌است. در نتیجه می‌توان گفت که از قرن ۱۲ میلادی به بعد، فرانسه شمالی و انگلستان زمینهٔ مساعدی را برای رشد و انتشار فرهنگ و تمدن فراهم آورده بودند که بیان ادبی دست اول آن زبان رمان و به صورت داستان‌سرایی و قصه‌گویی منظوم بود. بدین ترتیب نوع ادبی داستانی از آن‌جا که به زبان رمان نوشته می‌شود، به رمان معروف شد.[۵] در قرون وسطی داستان شهسوارانه مطلوب شمرده می‌شد (از همان نوع داستان‌های عیاری فارسی). در قرن شانزدهم فرانسوا رابله و سروانتس آن‌را به معنای کمابیش امروزی به کار بردند که در قرن هفدهم جا افتاد. سرانجام در قرن نوزدهم، رمان چه از نظر شمار آثار و چه از لحاظ زبان و ساختار، به اوج شکوفایی رسید. از این‌رو قرن نوزدهم را دورهٔ خاصی در تاریخ داستان‌نویسی در اروپا و مبدا اشاعهٔ آن در نقاط دیگر جهان می‌شناسند.
فرهنگ تخصصی اصطلاحات ادبی فارسی انگلیسی