فابل (فابلیو) چیست ؟

فابل (فابلیو) چیست ؟
در اصطلاح ادبیات غرب به حکایت های کوتاه، مفرح و منظومی اطلاق می شود که بر وزن هشت هجائی سروده شده است و متشکل از سیصد الی چارصد سطر باشد. این نوع ادبی بین سالهای 1150-1400 میلادی در فرانسه پیدید آمد. موضوع فابل معمولا برگرفته از زندگی مردمان طبقه متوسط اجتماع بوده است.
در این حکایات مسائلی چون قداست کشیش ها و نجابت زنان به باد تمسخر و استهزاء گرفته می شود.
از نمونه های فابلیو در ادبیات انگلیسی حکایت آسیابان و حکایت کدخدا در حکایت های کانتر بری چاسر قابل ذکر است.
فرهنگ اصطلاحات ادبی سیما داد
fabliau
فابل به معنای قصه و حکایت است و از کلمه لاتین Fabula آمده است و در ادبیات جهانی به آن دسته از قصه ها و افسانه های کوتاه منثور یا منظوم گفته می شود که از زبان حیوانات گفته شده باشد.
در بیشتر فابل ها مطالبی اخلاقی بیان می شود و داستان با اندرزی حکیمانه پایان می پذیرد.

اینگونه قصه ها اغلب از تخیل سرچشمه می گیرد.

فابل شامل دو قسمت است: “جنبه سمبولیک نمایشی” و ” جنبه عبرت آموزی” یا نتیجه گیری اخلاقی.

بعضی فابل ها را به سه دسته تقسیم کرده اند: نظری، اخلاقی و جبری.

فابل های نظری جنبه و شکل تعلیماتی و فهمیدنی دارد و نمود طبیعی آنها نمایشگر قانون و نظم جهانی است.

فابل های اخلاقی شامل مضامین و مطالبی برای شیوه زندگی و خواست های آدمی و اخلاقیات است که باعث می شود دیدی نسبتاً وسیع به نمودهای طبیعی و امور عینی پیدا کنیم که منتهی به سعادت و شادکامی همه مخلوقات زنده می شود و قوانینی که برای این سعادت لازم است بوسیله خالق فراهم گردیده است.

در فابل های جبری (تقدیری) یک سلسله از وقایع رخ می دهد که دفع و رفع آنها از قدرت موجود جاندار خارج است و یک قدرت مافوق این مقدرات را بر موجودات تحمیل می کند، بی آنکه موجود محکوم بتواند برای فرار از پایان شوم سرنوشت خویش کاری بکندبعضی وقت ها هم یا چون مرتکب خلافی گشته -گر چه به حکم غریزه بوده- ولی کیفر آن را خواهد دید.

مثلاً عقابی تکه گوشتی را از محرابی می رباید و خدایان آشیانه اش را با آتش غیبی می سوزانند و همه جوجه های کوچک و پر در نیاورده اش شکار جانورانی می شوند که او جوجه ها و بچه های کوچک آنها را دزدیده بود.

فابل در تمدن های باستانی حتی نزد اقوام ابتدایی وجود داشته ولی بسیاری از آنها از میان رفته است.

یکی از سرزمین هایی که شاید در آن بیش از همه نقاط عالم فابل وجود داشته و هنوز بسیاری از آنها به صورت مکتوب در نیامده است، قاره آفریقاست که بیش از 250000 قصه، “فابل”، افسانه و تمثیل دارد و مقدار فراوانی از این انبوه حکایات و منظومه ها فابل می باشد.

فابل در هندوستان

منشاء غالب فابل های اروپایی را می توان از مشرق زمین مخصوصاً از هندوستان دانست.

کتاب کلیله و دمنه از بهترین فابل های موجود بشمار می رود.

در زبان سانسکریت به آن “دانتا کاثا” و “کالپتیا کاثا” گفته می شود که به معنی افسانه است و به احتمال خیلی ضعیف کلیله و دمنه که نام دو شغال است از این دو کلمه سانسکریت است گرفته شده است و امروزه به کتاب کلیله و دمنه یا پنجاتترا (یعنی پنج باب یا پنج قصه) مشهور است.

کتاب کلیله و دمنه بوسیله برزویه طبیب از زبان هندی به زبان پهلوی در روزگار انوشیروان ترجمه شد و در اوایل دوره
اسلامی عبداله ابن مقفع آن را به زبان عربی ترجمه کرد.

ظاهراً از روی این ترجمه رودکی آن را به رشته نظم در آورد و در قرن ششم هجری ابوالمعالی نصراله منشی آن را به زبان فارسی ترجمه کرد و مقادیری حدیث و شعر و غیره بدان افزود.

کتاب کلیله و دمنه از متن اصلی یا عربی به زبانهای اروپایی نیز راه یافته است.

کتاب کلیله و دمنه بنا به قول نصراله منشی مشتمل بر شانزده باب بوده که ده باب آن را به هندیان نسبت داده اند و شش باب بقیه را ایرانیان بدان افزودند.

فابل در یونان باستان

ظاهراً قدیمی ترین فابل های موجود مربوط به یونانیان و متعلق به قرن های هفتم و هشتم قبل از میلاد است.

بیشتر این فابل ها از شخصی به نام ایزوپ نقل شده است (ایزوپ شخصی افسانه ای مانند لقمان است). او مردی الکن، گوژپشت و زشترو اما دانا و فرزانه از مردم یونان بود.

بعدها یعنی سیصد سال قبل از میلاد شخصی بنام فالریوس فابل های ایزوپ را جمع آوری کرد و در قرن اول پیش از میلاد فدروس نویسنده رومی مقداری از آنها را به رشته نظم در آورد و در نتیجه فابل های ایزوپ به زبان لاتین راه یافت.

نشانه ها در فابل

در فابل هر یک از جانوران نمونه و سمبلی از یک تیپ اجتماعی یا اخلاقی هستند.

مثلاً در کلیله و دمنه “شیر” مظهر شاهان و حاکمان است.

در منطق الطیر عطار “هدهد” سمبل رهبر و مرشد است و “سیمرغ” مظهر خداست.

“بلبل” نمونه ی مردم خوشگذران، “طوطی” مظهر زاهدان و ظاهربینان و “طاووس” هم نشان دهنده ی مردمی است که تکالیف را فقط برای رسیدن به بهشت انجام می دهند.

در نمونه ی زیر از “منطق الطیر عطار”، “بوتیمار” (نام نوعی پرنده) نشان دهنده ی افراد خسیس است که با داشتن مکانات، نمی توانند از زندگی بهره ای ببرند.

پس درآمد زود بوتیمار پیش ——- گفت ای مرغان من و تیمار خویش

بر لب دریاست خوشتر جای من——- نشنود هرگز کسی آوای من

از کم آزاری من هرگز دمی——- کس نیازارد ز من در عالمی

بر لب دریا نشینم دردمند——- دایما اندوهگین و مستمند

ز آرزوی آب، دل پر خون کنم——- چون دریغ آید، نجوشم چون کنم

چون نیم من اهل دریا، ای عجب ——- بر لب دریا به بمیرم خشک لب

گرچه دریا می‌زند صد گونه جوش——- من نیارم کرد از و یک قطره نوش

گر ز دریا کم شود یک قطره آب ——- ز آتش غیرت دلم گردد کباب

چون منی را عشق دریا بس بود——- در سرم این شیوه سودا بس بود

جز غم دریا نخواهم این زمان——- تاب سیمرغم نباشد الامان

آنکه او را قطره‌ی آبست اصل——- کی تواند یافت از سیمرغ وصل