angry young men
این عبارت در اصل عنوان زندگینامه للی پال بود که به قلم خودش نوشته شد و در سال 1951 به چاپ رسید.
بعدها این اصطلاح بر عده ای از نویسندگان انگلیسی دهه 1950 اطلاق شد. این نویسندگان در آثارشان خصومت خویش را با معیارها، سنت ها و عملکرد نهادهای قانونی انگلستان منعکس می کردند. شخصیت اصلی در اینگونه آثار معمولا به جای قهرمان، یک ضد قهرمان خشمگین و ستیزه جو است. نمایشنامه به گذشته بنگر اثر جان اسبورن نمونه ای از آثار این نویسندگان است. شخصیت اصلی نمایشنانه، جوانی خشمگین است و خود نمایشنامه، زبان حال نسلی است که در مواجهه با واقعیات، رؤیاهای خود را پوچ می یابد و در نتیجه با تمامی نظرگاههای اجتماعی، سیاسی و اخلاقی به مخالفت بر می خیزد.
در بسیاری از آثار جوانان خشمگین فشار تظاهر و ضد ارزش هائی که بر فضای مدارس و دانشگاه های انگلستان یا بر روابط اجتماعی، اقتصادی و صنعتی حکمفرماست، به صورت طنز و کمدی نشان داده می شود.
رمان ها و نمایشنامه های این گروه از نویسندگان، بر ادبیات پوچ گرای انگلستان تأثیر بسزایی داشته است.
منبع: سیما داد – فرهنگ اصطلاحات ادبی
جوانان خشمگین ادبیات
—
The “angry young men” were a group of mostly working- and middle-class British playwrights and novelists who became prominent in the 1950s. The group’s leading figures included John Osborne and Kingsley Amis. The phrase was originally coined by the Royal Court Theatre’s press officer in order to promote Osborne’s 1956 play Look Back in Anger. It is thought to be derived from the autobiography of Leslie Paul, founder of the Woodcraft Folk, whose Angry Young Man was published in 1951.
Following the success of the Osborne play, the label “angry young men” was later applied by British media to describe young writers who were characterised by a disillusionment with traditional British society. The term, always imprecise, began to have less meaning over the years as the writers to whom it was originally applied became more divergent, and many of them dismissed the label as useless.