شعر «آدونیس» شاعر مشهور عرب در مدح انقلاب اسلامی ایران

شعر «آدونیس» شاعر مشهور عرب در مدح انقلاب اسلامی ایران
خبرگزاری تسنیم: آدونیس، شاعر بزرگ جهان عرب در برابر اتهام بی‌بی‌سی به خود، با دفاع از اندیشه‌هایش، سرودن شعر در مدح انقلاب مردمی ایران را منافی افکارش نمی‌داند و نقدهای تند علیه خود را نمی‌پذیرد.

ادوارد سعید، آدونیس را بزرگ‌ترین شاعر زنده جهان عرب می‌خواند. آدونیس همواره از سوی منتقدان ادبیات عرب بابت اندیشه و نگاهش به جهان مورد نقد قرار گرفته است. وی در این سال‌ها از نامزدهای دریافت نوبل ادبی بوده؛ لیکن موفق نشده است خاطره‌ی خوش دیگری پس اهدای این جایزه به نجیب محفوظ، به جهان عرب اعطا کند.

آدونیس همواره از آگاهان سیاسی و رصدگر اتفاقات جهان بوده است و این خصلت او سبقه‌ای تاریخی دارد. در گرما گرم بیداری اسلامی او به نقد این جریان پرداخت و از ظهور گروه‌های تندرو و سلفی همچون داعش خبر داد. اما پیش از اینها، زمانی که انقلاب باشکوه اسلامی در 22 بهمن 1357 به پیروزی رسید وی لب به تحسین این انقلاب مردمی گشود و به زعم خود درودی در توصیف این حرکت سرود. این شعر در سال 1979 میلادی سروده شده و در روزنامه السفیر لبنان هم منتشر شده است. ترجمه‌ی فارسی این شعر توسط «محسن رضوانی» انجام شده است.

هفته گذشته تلویزیون بی بی سی طی مصاحبه‌ای وی را بابت سرودن این قصیده و به اتهام آنچه تناقض با افکارش می‌خواند مورد سوال قرار داد؛ لیکن آدونیس با دفاع و حمایتش از شعر خود و همچنین تمجید از ایران بابت رفتار سیاسی و تفاوت‌های شاخصش نسبت به کشورهای عربی، این شعر را منافی با افکارش ندانست. این شعر را در ادامه می‌خوانید:
أفقٌ ثورةٌ والطغاة شتات
کیف أروی لإیران حبّی
والذی فی زفیری
والذی فی شهیقی تعجز عنه قول الکلمات؟
سأغنّی لقمّ لکی تتحول فی صبواتی
نار عصف، تطوف حول الخلیج
وأقول: المدى، والنشیج
أرضی العربیة – ها رعدها یتعالى
صاعقا خالقا
وحریقا
یرسم المشرق الجدید، ویستشرف الطریقا.
شعب إیران یکتب للشرق فاتحة الممکنات
شعب إیران یکتب للغرب:
وجهک یا غرب ینهار
وجهک یا غرب مات
شعب إیران شرق تأصّل فی أرضنا، ونبیّ
إنه رفضنا المؤسس، میثاقنا العربیّ.
درودی پیشکش انقلاب ایران:

افق انقلاب نمایان شد و گردن کشان پراکنده گشتند
چگونه عشق خود را برای ایران بازگو کنم؟
حال آنکه چیزی در دم و بازدم من وجود دارد که واژه‌ها از گفتنش عاجزند

به افتخار «قم»، آواز سرخواهم داد تا در عاشقی‌های من، آذرخشی پیرامون خلیج طواف کند
به ساحل‌ها به شیون‌ها خواهم گفت
سرزمین عربی من،
تندرهایش اوج می‌گیرد
هوش از سر می‌برد
می‌آفریند
می‌سوزاند
خاور جدیدی را به تصویر می‌کشد و به راه تازه‌ای چشم می‌دوزد
مردم ایران به مشرق زمین نشان دادند که هر چیزی شدنی است
و به غرب اعلام کردند که
هیمنه‌ات فرو خواهد ریخت
و شکوهت از بین خواهد رفت
مردم ایران، پرتو و پیامبری بودند که در سرزمین ما ریشه کردند
آری! سرانجام، این زیر بار نرفتن ماست که حافظ پیمان عربی ما خواهد بود