نمایش شبانی یکی از نمایش هایی است که ظهور آن مربوط به دوره رنسانس است.
نمایش عهد رنسانس ایتالیا با فضایی کاملاً احساساتی و عاشقانه که معمولاً زندگی شبانان را به تصویر می کشید
نمایش شبانی را نمایشی گویند که صحنه پردازی و شخصیت های شبانی عناصر اصلی آن را تشکیل بدهد.
نمایش شبانی به انگلیسی: Pastoral comedy
نمایش شبانی با نمایشنامه های آمیتا تاسو و شبان وفادار ژان باتیستا کوارینی در دوره رنسانس در ایتالیا پدید آمد.
بعدها این نوع نمایش بر آثار نمایش نامه نویسان انگلیسی از جمله بر نمایشنامه ناتمام شبان غمگین شکسپیر تأثیر گذاشت. جیمز شرلی نیز نمایشنامه ای شبانی با نام آرکادیا نوشت که از آرکادیای سیدنی اقتباس شده بود. اما مهمترین نمایش شبانی در ادبیات انگلیسی شبان های وفادار جان فله چر می باشد.
ویلیام شکسپیر شکل و ساختار این نوع نمایش را در نمایشنامه هر طور که بخواهید نقادانه به کار برد.
ادبیات شبانی یا پاستورال، واژه‌ای است مشتق از Pastor به معنای چوپان یا شبان، در سنت فرهنگی و ادبی مغرب زمین معرف سبکی هنری است که مضمون اصلی آن ستایش از آرامش و صفای زندگی ساده روستایی در دل طبیعت است، برای مثال واژه‌هایی چون تکنو پاستورال مبین تصور یا برداشتی مثبت از تکنیک و تکنولوژی و استفاده از تکنولوژی در ایجاد فضایی دلپذیر و مصفاست.
ازسال1610 تا 1630 ، در زمان سلطنت لویی سیزدهم، دو نوع نمایشی،نمایش شبانی و تراژدی-کمدی ، برصحنه ی تئاتر فرانسه حکومت می کرد . نوع اول که به صورتی افسانه ای و تصنعی عشقهای آرمانی زنان و مردان چوپان را به نمایش می گذاشت از داستان آستره،رمان اونوره دورفه الهام می گرفت . درباره ی تراژدی-کمدی یا تراژدی با پایان خوش باید گفت که نوعی نمایشنامه ی همراه با خشونت است سرشار از حادثه، که از کمدیهای اسپانیایی که کمدی شنل و شمشیر نامیده می شوند بسیار تاثیر پذیرفته است.
آدم ربایی،قتل و حتی تجاوز می توانست در صحنه نشان داده شود. در سال 1641 فرمانی شاهانه به صحنه در آوردن بی نزاکتیهای خلاف ادب و عفت را ممنوع ساخت و این نوع نمایش از رونق افتاد ، و این امر موجب پیشرفت هنرکلاسیک شد .
پیرکورنی، پس از عرضه کردن چند کمدی (دروغگو،خیال واهی خنده دار)، و یک نمایشنامه ی حماسی،سید(برگرفته از اثری اسپانیایی از گی ین دوکاسترو)، با نوشتن هوراس و سینا در سال 1640 تراژدی کلاسیک فرانسه را پایه گذاری کرد . وی در سنین پیری تحت الشعاع رقیب جوانش،ژان راسین قرار گرفت که تراژدی را به کمال رساند : قرن بزرگ تئاتر فرانسه با آتالی ، آخرین تراژدی این نویسنده که در سال 1691 در سن سیر به نمایش گذاشته شد به پایان رسید .
سرانجام،ژان باتیست پوکلن، که با نام مولیر شناخته شده است ، صحنه ی کمدی را با نبوغ خود درخشان ساخت و در این کار برجسته موفق شدکمدی را به مقام آبرومندی برساند تا با تراژدی ، که نوع اصیل و در حد کمال است برابری کند، حتی بوالوی مدعی فضل و کمال هم نمایشنامه ی مردم گریز وی را که از چهارچوب سنتی کمدی پای فراتر می گذارد و دون ژوان وی را که الهام گرفته از تیرسودومولینا است تحسین می کرد .
چوپان، سرپرست گله چارپایان را می‌گویند.
به رمه‌بان گاوها، گاویار یا گاوبان گفته می‌شود. به کار یک گاویار، گاویاری گفته می‌شود.
چوپانی یکی از قدیمی‌ترین پیشه‌های انسانی است و در حدود ۶ هزار سال پیش در آسیای کوچک آغاز شد.
ریشه شناسی
چوپان هم ریشه با واژه ی شبان است. در زبان فارسی میانه شوپان بوده و به معنی نگهبان گاوان و گوسپندان است. در زبان کردی هم شیوان (Şivan) گفته می شود.
منابع:
فرهنگ اصطلاحات ادبی، سیما داد ص 504
آبادیس