تشبیب و نسیب در شعر فارسی
تشبیب در لغت یاد ایام جوانی کردن است و نسیب در لغت غزل گفتن و شرح احوال عاشق و معشوق را بیان داشتن است. تشبیب و نسیب در اصطلاح غزلی را گویند که شاعر مقدمه قصیده خویش کند و در آن به ذکر و وصف طبیعت و احوال عاشق و معشوق یا کامرانی ها و لذایذ ایام جوانی بپردازد. به عنوان نمونه چند بیت از تشبیب بهاریه فرخی در زیر نقل می شود:
بهار تازه دمید ای به روی رشک بهار
بیا و روز مرا خوش کن ونبیذ بیار
همی به روی تو ماند بهار دیبا روی
همی سلامت روی تو بقای بهار
بهار اگر نه زیک مادر است با تو چرا
چو روی تست به خوشی رنگ و بوی و نگار
شاعر پس از این مقدمه با بیت گریزگاه به موضوع اصلی می پردازد.
تشبیب و نسیب را در اصطلاح تغزل هم می گویند.
سیما داد- فرهنگ اصطلاحات ادبی
تشبیب، نسیب یا تغزل بیتی است که در ابتدای قصیده‌ها سروده می‌شود تا پس از آن به هدف اصلی قصیده پرداخته شود.
این سه کلمه با یکدیگر مترادف و به معنی غزل گفتن، عشقبازی کردن و سخن عاشقانه سرودن است.
دانلود مقاله نسیب و تشبیب
برای دانلود اینجا کلیک کنید